De tentoonstelling SHIFTING HORIZONS brengt een vijftal kunstenaars bijeen die allen site-specifiek werk tonen in Odapark.
De tentoonstelling is te zien van 19 maart tot en met 16 juli 2023.
De kunstenaars hebben zich laten leiden door de verhalen en geografie van de omgeving. Dit is soms concreet, zoals in het werk van
Lisa Šebestíková. Zij heeft zich laten leiden door de wijze waarop stuifzand zich verplaatst. En soms is dit abstract en ongrijpbaar, zoals in de video installatie van Leandros Ntolas. De subjectiviteit van de waarneming vormde het uitgangspunt van de werken die hij voor deze tentoonstelling realiseerde.
De metafoor van de horizon werkt op meerdere manieren. De horizon heeft enerzijds betrekking op het aan ons verschijnende landschap. Het landschap is er wanneer we onze ogen openen. Het bestaat uit concrete materialen als as, lava, zand, stuifmeel, zout, aarde, klei of water. De horizon heeft niet alleen betrekking op de externe wereld buiten ons, maar heeft eveneens betrekking op ons zelf. De horizon bestaat enkel doordat er iemand is die kijkt. Iets een horizon noemen, impliceert een bepaalde kijkrichting en een standpunt vanuit waar gekeken wordt. Horizon duidt dus op een relatie. Er is een landschap en er is iemand die kijkt naar en vanuit datzelfde landschap. De twee bestaan niet zonder elkaar. Niet voor niets staan onze ogen horizontaal, net als de scheidslijn tussen hemel en aarde.
Horizon duidt op een afstand tussen het verste punt in het landschap en degene die ernaar kijkt. Deze afstand biedt mogelijkheden voor verandering. Door van positie te veranderen, verschuift ook de blik op hetgeen waarnaar gekeken wordt. Om van de ene situatie in een andere te geraken dient een route afgelegd te worden. Om te kunnen veranderen is dus beweging vereist. En om in beweging te komen is bewegingsruimte noodzakelijk. De kunstenaars uit deze tentoonstelling bieden tools om zo’n beweging mogelijk te maken. De kunstwerken bieden de mogelijkheid om van kijkrichting te veranderen. Deze verplaatsing geschiedt soms letterlijk, zoals alledaagse gebruiksvoorwerpen die in een andere context geplaatst worden. Soms is deze verschuiving immaterieel, zoals de verschuiving van aandacht van een object naar de lege ruimte rondom een object.
De deelnemende kunstenaars willen net als activisten en demonstranten een verandering van handelen teweeg brengen. Hun middelen bestaan echter niet uit lijm, blokkades, leuzen en protesten. Zij duwen je niet uit een dogmatische sluimer, maar trachten door te kietelen je kijkrichting te veranderen. Deze kunstenaars fluisteren, spelen, en prikkelen de zintuigen op een subtiele en indirecte manier; het gaat niet over radicaliteit. Echo’s, schaduwen en negaties van voorwerpen zijn de middelen waarmee ze dat doen. Ze nodigen uit om je eigen mogelijkheden te verkennen om de vertrouwde blik te verlaten en nieuwe zienswijzen toe te laten, zonder dat je er bewust toe aangezet wordt. De verschuiving van aandacht biedt een ander perspectief op het vertrouwde. Het bekende verschijnt zodoende in een nieuw daglicht.
De metafoor van de horizon werkt op meerdere manieren. De horizon heeft enerzijds betrekking op het aan ons verschijnende landschap. Het landschap is er wanneer we onze ogen openen. Het bestaat uit concrete materialen als as, lava, zand, stuifmeel, zout, aarde, klei of water. De horizon heeft niet alleen betrekking op de externe wereld buiten ons, maar heeft eveneens betrekking op ons zelf. De horizon bestaat enkel doordat er iemand is die kijkt. Iets een horizon noemen, impliceert een bepaalde kijkrichting en een standpunt vanuit waar gekeken wordt. Horizon duidt dus op een relatie. Er is een landschap en er is iemand die kijkt naar en vanuit datzelfde landschap. De twee bestaan niet zonder elkaar. Niet voor niets staan onze ogen horizontaal, net als de scheidslijn tussen hemel en aarde.
Horizon duidt op een afstand tussen het verste punt in het landschap en degene die ernaar kijkt. Deze afstand biedt mogelijkheden voor verandering. Door van positie te veranderen, verschuift ook de blik op hetgeen waarnaar gekeken wordt. Om van de ene situatie in een andere te geraken dient een route afgelegd te worden. Om te kunnen veranderen is dus beweging vereist. En om in beweging te komen is bewegingsruimte noodzakelijk. De kunstenaars uit deze tentoonstelling bieden tools om zo’n beweging mogelijk te maken. De kunstwerken bieden de mogelijkheid om van kijkrichting te veranderen. Deze verplaatsing geschiedt soms letterlijk, zoals alledaagse gebruiksvoorwerpen die in een andere context geplaatst worden. Soms is deze verschuiving immaterieel, zoals de verschuiving van aandacht van een object naar de lege ruimte rondom een object.
De deelnemende kunstenaars willen net als activisten en demonstranten een verandering van handelen teweeg brengen. Hun middelen bestaan echter niet uit lijm, blokkades, leuzen en protesten. Zij duwen je niet uit een dogmatische sluimer, maar trachten door te kietelen je kijkrichting te veranderen. Deze kunstenaars fluisteren, spelen, en prikkelen de zintuigen op een subtiele en indirecte manier; het gaat niet over radicaliteit. Echo’s, schaduwen en negaties van voorwerpen zijn de middelen waarmee ze dat doen. Ze nodigen uit om je eigen mogelijkheden te verkennen om de vertrouwde blik te verlaten en nieuwe zienswijzen toe te laten, zonder dat je er bewust toe aangezet wordt. De verschuiving van aandacht biedt een ander perspectief op het vertrouwde. Het bekende verschijnt zodoende in een nieuw daglicht.
In deze tentoonstelling worden verschillende soorten afstanden en relaties bijeen gebracht. SHIFTING HORIZONS heeft dus betrekking op zowel de fysieke als de mentale horizon. Op het concrete en het abstracte. Op doen en denken. Hier en daar. Nu en de toekomst. Op het materiële en het geestelijke. Het letterlijke en het imaginaire. Het landschap en de innerlijke wereld. Speelruimte en denkruimte. Souplesse, flexibiliteit, vindingrijkheid, openheid en beweeglijkheid zijn de middelen die de kunstenaars ingezet hebben om met deze afstand te spelen. Het is nu aan de bezoeker van deze tentoonstelling om het stokje over te nemen en de mogelijkheden te verkennen om zich te bewegen, van positie te veranderen, zich te verplaatsen, van kijkrichting te veranderen en zodoende het nieuwe voorstelbaar te maken.
Deelnemende kunstenaars: Eva Hoonhout, Koen Kievits, Rebecca Niculae, Leandros Ntolas, Lisa Šebestíková.
Samenstelling: Linda Lenssen en Hester van Tongerlo.
Samenstelling: Linda Lenssen en Hester van Tongerlo.
Opening: 19 maart van 13.30 uur tot 17:00 uur.
