Op vrijdagavond 22 september jongstleden is tijdens de jubileumavond van het Literair Café Venray, dat in 2023 haar dertigjarig bestaan viert, de Roojse Dichter aan de aanwezigen voorgesteld. Dat doen we nu middels dit bericht aan heel Venray. Het is Leo van der Sterren (1964), geboren en getogen in Venray. Het op zoek gaan naar de eerste Roojse Dichter is een gezamenlijk initiatief van Cultura Venray. BiblioNu Venray en Literair Café Venray.
Leo van der Sterren houdt van literatuur en schrijft zelf al vanaf zijn zestiende. Hij studeerde vier jaar Nederlandse Taal- en Letterkunde in Nijmegen maar: “……. deze studie gaf niet wat ik ervan wachtte en ik ben toen in de metaal gaan werken, maar ik ben wel blijven schrijven. Mijn debuut was in 1987 met een gedicht (wil je de titel invullen) in het literaire tijdschrift Maatstaf. Daarna zijn er gedichten van mij gepubliceerd in andere Nederlandse tijdschriften. Tot op heden heb ik, dat in eigen beheer, twee dichtbundels en twee verhalenbundels uitgegeven. En ja, waarom ik dicht? ik wil graag zoveel mogelijk mensen kennis laten maken met poëzie en door een gedicht anders naar de dingen laten kijken dan dat ze zijn of lijken. De intentie van mijn gedichten is de lezer te verrassen. Voor mij is het fascinerende aan dichten, het met teksten, zinnen en woorden bezig zijn en voor mezelf proberen te achterhalen, wat die betékenen. Vaak is dat voor mijzelf ook uiterst verrassend.”
Waarom Leo van der Sterren solliciteerde naar de eerste en ere-functie van Roojse Dichter: “Ook als Roojse Dichter wil ik de Venraynaren verrassen met mijn voor iedereen begrijpbare gedichten en hen een spiegel voorhouden, van henzelf en van de maatschappij, waarin wij leven. ik wandel veel in het Venrayse en zie, ontdek en verwonder mij over allerhande dingen tijdens wandelingen. Over de meeste dingen heb ik een eigen mening of oordeel en ik schuw me niet om hiervoor uit te komen en deze te uiten, als Roojse Dichter in een gedicht. Nooit zal iedereen het met mij eens zijn, maar ik sta altijd open voor een discussie of goed gesprek hierover, met iedereen.
Ik voel me door deze benoeming ook zeer vereerd en heb er alle vertrouwen in, dat ik de prachtige functie van Roojse Dichter op een voor iedere Venraynaar aansprekende wijze zal kunnen invullen en vormgeven. Het is ook een hele mooie uitdaging en ik verheug me erop om te beginnen, met het bezig zijn met een gedicht over Venray en de Venraynaren en dit her en der voor te dragen of anderszins onder de aandacht van de mensen te brengen.
Het gedicht: 'Idenditeit' , het eerste gedicht van de Roojse Dichter, Leo van der Sterren, dat hij tijdens de avond van zijn benoeming, jl. vrijdag in mfc Brukske, voorgedragen heeft.
Identiteit
Hoe breng jij onder woorden wat het is,
dit Venray waar jij woont of niet meer woont,
maar lang of kort geleden jij wellicht
verwekt, geboren of getogen bent,
zodat er door jouw wezen toch die zweem
van het besef zweeft van een navelstreng?
Welk antwoord geef je als men informeert
naar Venray? Het is stad noch dorp. Te groot
voor windselen, te klein voor Wippenstein.
Plaats of gemeente in Noord-Limburg dan?
Dat klinkt niet sexy, sterker nog, je maakt
daarmee wellicht de slaapster Saaiheid wakker.
Iets anders dan. Dit Venray is, al valt
er ook geen dier met die benaming te
bekennen, varkensland. Of kippenland,
maar los van drie, vier hoenders voor de sier
blijft al dat pluimvee potdicht opgehokt.
Het Venrays vee, gevangen achter baksteen.
Dit Roojse Babel van na god z’n staatsgreep:
de talen die je naast het Venrays hoort,
meer polyglotter maak je amper mee.
Daartegen wordt gefulmineerd op forums.
Ik zeg: deze gemeenschap hebben wij,
vies van de vuile werkjes, zelf gevormd.
Gemeente Venray, vol van kerkgebouwen
en die ook pedofobe kloosters ooit.
Hoe heilig en hoe veilig was die wereld
waarin de braafste braafheid overheerste
en lelieblankheid nog de norm uitmaakte.
Dat o zo megamooie roomse Rooj.
Er waren en er zijn in deze plaats
die diensten van de geestelijke zorg
waar met fatsoenlijkste bedoelingen
de therapie soms onfatsoenlijk was.
Wij tasten veel te vaak wat in het duister
en soms wordt het verkeerde aangeraakt.
Moerassen liggen er bij Venray waar
geen mens van weet: de Spurkt en Weverslo.
Luchtgeesten vegeteren daar. Zij heten
Muvero, Xerox, Jako en Inalfa.
Onthutst ontwaren zij wat er ontspruit:
de blokkendozen van de logistiek.
Op zo’n locale samenleving drukt,
tot slot, de politiek een zware stempel.
Hier zwerft nog steeds dat zwerend erfgoed
dat paapse volksregenten achterlieten,
met bleek, loon naar fracturen en parolen,
met staar en stomheid makende magie
Nu heb ik over Venray veel verteld,
maar werd jij wijzer ook? En triester ook
wellicht? Voldeed de informatie die
ik met je deelde? Weet jij wat jouw lezing is
als men naar Venray vraagt? Ben jij in staat
dat specifiek Venrayse bloot te leggen?
Waarschijnlijk niet. Waarschijnlijk giechelt Venray
wat om dat bloot, maar houdt de kleren aan
en sta jij stuntelig te stamelen.
En da’s niet vreemd: dat waar men jou naar vroeg
is als gebakken lucht, als kwik of paling.
Het is slechts woordgebleven werk’lijkheid.
